ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΕΣ <br /> <br />Στίχοι: Pablo Neruda <br />Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης <br />Ερμηνεία: μαρια φαραντουρη @ χορωδια <br /> <br />Κι έρχεται το δέντρο, το δέντρο <br />της καταιγίδας, το δέντρο του λαού. <br />Απ' τη γη ανεβαίνουν οι ήρωες του <br />όπως τα φύλλο απ' το χυμό, <br />κι ο άνεμος θρίβει τα φυλλώματα <br />της βουερής ανθρωποθάλασσας <br />ώσπου πέφτει στη γη ξανά. <br />Κι έρχεται το δέντρο, το δέντρο <br />που τράφηκε με γυμνούς νεκρούς, <br />νεκρούς μαστιγωμένους <br />και πληγωμένους, <br />νεκρούς με απίθανη όψη. <br />παλουκωμένους σε κοντάρια, <br />κομματιασμένους στην πυρά, <br />αποκεφαλισμένους με τσεκούρια, <br />πετσοκομμένους απ" τα τέσσερα άλογα, <br />σταυρωμένους μες στην εκκλησιά. <br />Κι έρχεται το δέντρο, το δέντρο <br />που 'ναι οι ρίζες του ζωντανές, <br />πήρε μαρτυρικό νίτρο, <br />φάγαν οι ρίζες του αίμα, <br />ρούφηξε δάκρυα απ' το χώμα: <br />τ' ανέβασε με τα κλαδιά του, <br />τα μοίρασε μες στην αρχιτεκτονική του. <br />Γίναν αόρατα λουλούδια, άλλοτε λουλού- <br />δια θαμμένα <br />κι άλλοτε τα πέταλα τους <br />φωτίσαν σαν πλανήτες. <br />Κι ο άνθρωπος μάζεψε απ' τους κλώνους <br />τα δεμένα μπουμπουκάκια, <br />χέρι χέρι τα παράδωσε <br />τα ρόδια ή μαγνόλιες, <br />και κείνα ευθύς τη γη ανοίξαν, <br />κι έφτασαν ψηλά ως τ 'αστέρια. <br />Αυτό το δέντρο των ελεύτερων. <br />Το δέντρο γη, το δέντρο ούννεφο, <br />το δέντρο ψωμί, το δέντρο ακόντιο, <br />το δέντρο γροθιά, το δέντρο φωτιά. <br />Το πνίγουν τα φουρτουνιασμένα νερά <br />του νύχτιου καιρού μας, <br />μα στο κατάρτι ζυγιάζεται <br />της εξουσίας του ο τροχός. <br />Άλλοτε πάλι ξαναπέφτουν <br />τα κλαδιά σπασμένα απο την οργή <br />και μια στάχτη απειλητική <br />σκεπάζει το αρχαίο μεγαλείο του: <br />έτσι πέρασε μες από άλλους καιρούς, <br />έτσι ξέφυγε το άγχος το θανατερό, <br />ώσπου ένα χέρι μυστικό, <br />κάποια μπράτσα αναρίθμητα, <br />ο λαός, φύλαξε τα κομμάτια, <br />έκρυψε αναλλοίωτους κορμούς, <br />και τα χείλη τους ήταν τα φύλλα <br />του πελώριου μοιρασμένου δέντρου <br />που διασπάρθηκε σ' όλες τις μεριές, <br />που ταξίδεψε μ" όλες του τις ρίζες. <br />Αυτό είναι το δέντρο, το δέντρο <br />του λαού, όλων των λαών <br />της λευτεριάς, του αγώνα. <br />Έλα ως τη χαίτη του, <br />άγγιξε τις ξανανιωμένες του αχτίδες, <br />βύθισε το χέρι στα εργαστήρια <br />όπου ο παλλόμενος καρπός του <br />το φως του διαδίδει καθημερινά. <br />Σήκωσε τη γη τούτη οτα χέρια σου, <br />μέθεξε σε τούτη τη λαμπρότητα, <br />πάρε το ψωμί σου και το μήλο σου, <br />την καρδιά σου και το άτι σου <br />και στήσε φρούριο στο σύνορο, <br />στη μεθόριο της φυλλωσιάς του. <br />Υπερασπίσου τα χείλη <br />κάθε στεφάνης του, <br />μοιράσου τις εχθρικές του νύχτες, <br />άγρυπνα για το τόξο της αυγής, <br />στηρίζοντας το δέντρο, το δέντρο <br />που μεστώνει καταμεσής στη γη
