Ո՞Վ ԷԻՆՔ, Ի ՆՉ ԴԱՐՁԱՆՔ... <br /> <br />ԴԱՎԱՃԱ՛Ն Է ՆԱ, ՈՎ <br />ԼՌՈՒՄ Է ԴԵՌ <br /> <br />« Այս դառն օրերի մթնում մահաբեր, <br />Արնոտ խնջույքի այս սեւ զնդանում <br />Դավաճա՛ն է նա, ով լռում է դեռ, <br />Մատնի՛չ է, ով իր սուրը չի հանում...» <br />Վահան Տերյան <br /> <br />Դավաճա՛ն է նա, ով լռում է դեռ, <br />Դավաճա՛ն է նա, ով ձայն չի հանում, <br />Եւ այդպես ահա լռում ենք վախով, <br />Սակայն տանելով բեռը ստրուկի: <br />Եւ մեր լռությամբ գործում են նրանք` <br />Սատանային անգամ ծախելով հոգին, <br />Ազգ ու հայրենիք, վաղուց մոռացված` <br />Փուչ ու դատարկ փիլիսոփայություն: <br />Շահ ու զվարճանք, քծնում եւ պղծում` <br />Մի նոր հավատք եք էլի քարոզում, <br />Ոգին հայ ազգի Հուդայի նման <br />Ծախիք չարքին` դարձրիք ինքասեր: <br />« Գրպանի գյորա » ձեր ոտքն եք մեկնում` <br />Եւ տրորելով պատիվն անճարի, <br />Ու մագլցելով կյանքերի գնով` <br />Բարձր գագաթը ձեր պաշտոնների: <br />« Անպատիժ մեղքը հանցանք է ծնում »` <br />Եւ մենք մոռացանք խոսքերն իմաստուն, <br />Ու ոտքերի տակ ապրելով այսպես <br />Մեր զավակներին ստրուկ ենք դարձնում... <br /> <br />Եւ նեոնների լույսերի փայլով, <br />« Բրենդ ու էլիտար » իրենց գովազդով, <br />Շքախմբերով յուր թիկնազորի` <br />Դարձրել եք ճիվաղ մի ամբողջ ազգի: <br />Ո՞ր մեղքի համար` կհարցնեք երեւի, <br />Որ այդպես դարձանք օտարամոլի, <br />Պատիվ ու նամուս վաղուց մոռացած` <br />Երեկվա բոզին հրեշտակ դարձրած: <br />Սովետների ժամանակն անցավ, <br />Այն որ ավելորդ խոսքերի համար <br />Անծայր Սիբիրի տափաստաններում` <br />Վերջին կարապի երգն էին հիշեցնում: <br />Բիրտ ու բռնակալ նենգ բոլշեւիկներին, <br />Եկած նորերը հրեշ ավելի... <br />Եւ մեր պայքարը մոռացանք, ավա՜ղ` <br />Ու արդարության քաջերին անգամ: <br />Ազգովին ելանք մեր սուրբ պայքարին, <br />Որ բռնակալների ժամանակն անցնի, <br />Ու մեզ խաբեցին, խաբում են կրկին` <br />Եւ մատուցելով գավաթը թույնի: <br />Ու սրա՛նք եկան` նրանցից դաժան, <br />Որ անգամ խոսքը ցցի են հանում, <br />Պիտակներ տալով նենգ դավաճանի` <br />Ազգի « փրկիչ » են իրենց ձեւացնում: <br />Սակայն իրենք են գույները փոխում` <br />Ազգ ու դավանանք, կին եւ ընտանիք, <br />Առնում են, ծախում ինչ որ ուզենան, <br />Ելնում են կամաց` շալակն աշխարհի... <br />Անտարբեր ենք մեր իսկ լռությամբ, <br />Որ ազատամարտի հերոսներին քաջ` <br />Բախտից հալածված եւ հուսից զրկված, <br />Յուր իշխաններին գերի են դարձած: <br />Այդպես է եղբա՛յր օրենքը չարի, <br />Լռում ենք, ավա՜ղ, ծախելով անգամ <br />Եկող ապագան մեր իսկ թոռների` <br />Կարծու՞մ եք` այդպես ապրելը հեշտ է... <br />Անտարբեր եղանք չարի գործերին, <br />Որ դառնա հրե՛շ մեր իսկը բախտի, <br />Ու լռում ենք քծնելով այսպես` <br />Հարուստ, վաշխառու նենգ չինովնիկներին: <br /> <br />03/07/2012 թ. Վ.Հ © VH
