Lumuha ka, Aking Bayan; buong lungkot mong iluha <br />ang kawawan kapalaran ng lupain mong kawawa; <br />ang bandilang sagisag mo’y lukob ng dayong bandila, <br />pati wikang minana mo’y busabos ng ibang wika; <br />ganito ring araw noon nang agawan ka ng laya, <br />labintatlo ng Agosto nang saklutin ang Maynila. <br /> <br />Lumuha ka, habang sila ay palalong nagdiriwang, <br />sa libingan ng maliit, ang malaki’y may libangan; <br />katulad mo ay si Huli, naaliping bayad –utang, <br />katulad mo ay si Sisa, binaliw ng kahirapan; <br />walang lakas na magtanggol, walang tapang na lumaban, <br />tumataghoy, kung paslangin; tumatangis, kung nakawan! <br /> <br />Iluha mo ang sambuntong kasawiang nagtalakop <br />na sa iyo’y pampahirap, sa banyaga’y pampalusog: <br />ang lahat mong kayamana’y kamal-kamal na naubos, <br />ang lahat mong kalayaa’y sabay-sabay na natapos; <br />masdan mo ang iyong lupa, dayong hukbo’y nakatanod, <br />masdan mo ang iyong dagat, dayong bapor, nasa laot! <br />Lumuha ka kung sa puso ay nagmaliw na ang layon, <br />kung araw sa langit mo ay lagi nang dapithapon, <br />kung ang alon sa dagat mo ay ayaw nang magdaluyong, <br />kung and bulakn sa dibdibmo ay hindi man umuungol, <br />kung wala nang maglalamay sa gabi ng pagbabangon, <br />lumuha ka nang lumuha’t ang laya mo’y nakaburol. <br />May araw ding and luha mo’y masasaid, matutuyo, <br />may araw ding di na luha sa mata mong namumugto <br />ang dadaloy, kundi apoy, at apoy na kulay dugo, <br />samantalang ang dugo mo ay aserong kumukulo; <br />sisigaw kang buong giting sa liyab ng libong sulo <br />at ang lumang tanikala’y lalagutin mo ng punglo!<br /><br />Ramon Amancio Estanque<br /><br />http://www.poemhunter.com/poem/kung-tuyo-na-ang-luha-ng-aking-bayan/
