İSTANBUL’DA BOĞAZİÇİ’NDE <br />İstanbul’da, Boğaziçi’nde, <br />Bir garip Orhan Veli’yim; <br />Veli’nin oğluyum, <br />Tarifsiz kederler içinde. <br /> <br />Urumelihisarı’na oturmuşum <br />Oturmuş da bir türkü tutturmuşum: <br />“İstanbul’un mermer taşları; <br />Başıma da konuyor, konuyor aman, martı kuşları; <br />Gözlerimden boşanıyor hicran yaşları; <br />Edalı’m, <br />Senin yüzünden bu halım.” <br /> <br />“İstanbul’un orta yeri sinama; <br />Garipliğim, mahzunluğum duyurmayın anama; <br />El konuşur, sevişirmiş, bana ne? <br />Sevdalı’m, <br />Boynuna vebalım!” <br /> <br />İstanbul’da, Boğaziçi’ndeyim. <br />Bir fakir Orhan Veli; <br />Veli’nin oğlu, <br />Tarifsiz kederler içindeyim. <br />Makam: Hicâz <br />Beste: Şekip Ayhan ÖZIŞIK <br />Güfte: Orhan Veli KANIK <br /> <br />Yöneten (Şef): Vedat Kaptan YURDAKUL
