Agter élke liewe draai <br />Sit die kinders en spaai. <br />Enige mure en deur <br />Kan húl oë nie keer. <br />Donderende kabaal <br />Kan tóg nie <br />Die ore áf van ons haal. <br /> <br />Met die oë van valke <br />En tonge van die vuur. <br />Spoeg hul <br />Vasgespalke, <br />Ons liefde teen ‘n muur. <br /> <br />Hulle sig ritsel in die blare. <br />Hulle gehoor spruit uit <br />Die wêreld se are. <br />Hulle tonge vloei met spoed van lig <br />Ons stand onthul met verterende gul. <br /> <br />Sal hoor en sien tog ooit vergaan <br />Of is die grootsheid van ons liefde uitgeput gedaan? <br />Die kernheid ingekeer na mekaar, <br />Sodat die gesig van die wêreld <br />Uiteindelik <br />Wég staar <br /> <br />(2000-07-27)<br /><br />Francois Hoon<br /><br />http://www.poemhunter.com/poem/kinders/
