DIE DANS VAN DIE REËN <br /> <br />O die dans van ons Suster! <br />Eers oor die bergtop loer sy skelm, <br />en haar oge is skaam; <br />en sy lag saggies. <br />En van ver af wink sy met die een hand; <br />haar armbande blink en haar krale skitter; <br />saggies roep sy. <br />Sy vertel die winde van die dans <br />en sy nooi hulle uit, want die werf is wyd en die bruilof groot. <br />Die grootwild jaag uit die vlakte, <br />hulle dam op die bulttop, <br />wyd rek hulle die neusgate <br />en hulle sluk die wind; <br />en hulle buk, om haar fyn spore op die sand te sien. <br />Die kleinvolk diep onder die grond hoor die sleep van haar voete, <br />en hulle kruip nader en sing saggies: <br />“Ons Suster! Ons Suster! Jy het gekom! Jy het gekom!” <br />En haar krale skud, <br />en haar koperringe blink in die wegraak van die son. <br />Op haar voorkop is die vuurpluim van die berggier; <br />sy trap af van die hoogte; <br />sy sprei die vaalkaros met altwee arms uit; <br />die asem van die wind raak weg. <br />O, die dans van ons Suster!<br /><br />Eugene Marais<br /><br />http://www.poemhunter.com/poem/die-dans-van-die-reen/
