Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Στο λιμάνι του Άμστερνταμ<br />Vasilis Papakonstantinou- Sto Limani tou Amsterdam (Le port d' Amsterdam)<br /><br />¨40 Χρόνια εξόριστος στην τρύπα μιας κιθάρας¨ Βασίλης Παπακωνσταντίνου (1973 - 2013)<br /><br />Δίσκος:Εφ' όλης της ύλης<br />Jacques Brel<br />Ελληνικοί στίχοι: Γιάννης Αραπάκης<br />Copyright: 2006<br />Δισκογραφική εταιρία: Minos<br />Website:http://www.vasilisp.com/html/<br /><br />Στο λιμάνι του Άμστερνταμ ένας ναύτης τραγουδάει<br />τους καημούς και τις ελπίδες, που μαζί του κουβαλάει.<br />Στο λιμάνι του Άμστερνταμ ένας ναύτης αραχτός<br />και δακρύζει η μουσική και δακρύζει ο ποταμός.<br />Στο λιμάνι του Άμστερνταμ ένας ναύτης ξεψυχάει<br />κι είναι λιώμα κι όλο κλαίει και χτυπιέται τούτη η πόλη.<br />Στο λιμάνι του Άμστερνταμ στην ομίχλη το πρωί<br />ένας ναύτης ξεπετιέται, κει που κλαίει ένα παιδί.<br /><br />Στο λιμάνι του Άμστερνταμ που μαζεύονται οι ναύτες,<br />κάποιος απ' αυτούς αρπάζει ψαροκέφαλα απ' τις γάτες.<br />Και τα δόντια του σου δείχνει, σαπισμένα που 'χουν μείνει,<br />μα μπορούνε να ρουφήξουν τα κατάρτια στη σελήνη.<br />Και στον ταβερνιάρη γνέφει με το χέρι τ' αδειανό,<br />γερο-μάγειρα μαλάκα πέτα ψάρια κατά δω.<br />Κι όπως του 'ρθε να ξεράσει έτσι αμίλητος σαν πτώμα,<br />ξεκαρδίζεται και λύνει το ζωνάρι του στο χώμα.<br /><br />Στο λιμάνι του Άμστερνταμ ένας ναύτης μπεκροπίνει,<br />μπίρες πίνει και μεθάει κι όλο πίνει και ξερνάει.<br />Ξαναπίνει στην υγειά τους, στις πουτάνες που 'χουν πάρει<br />εκατόν πενήντα άντρες σε μια νύχτα η καθεμιά τους.<br />Έχουν χάσει την τιμή τους, παζαρεύοντας στην πιάτσα<br />για 'να πιάτο κρύα σούπα δυο φιορίνια ή δυο μάρκα.<br />Και τη θάλασσα ο ναύτης και το χώμα αυτό θα φτύσει<br />κι όπως κλαίω την αγάπη, έτσι αυτός θα τις ξεσκίσει.<br /><br />Στο λιμάνι του Άμστερνταμ.
