αν θυμάσαι κάποτε στο είχα πει <br />πως όλα επιστρέφουν στην αρχή <br />ταξιδεύουνε οι σκέψεις μας γίνονται αστρική βροχή <br />θέλει να μένεις δυνατός σαν βράχος στα δύσκολα <br />κι όταν χαράζει το τέλος να ονειρεύεσαι την αρχή <br />είμαστε οχήματα που διανύουνε πορείες σε τροχιά φανταστική <br />δεν έχει τέλος αν θυμάσαι στο είχα πει <br />τις ημέρες που κολλούσε το βλέμμα σου <br />στο παράθυρο ατενίζοντας σε μου το τοπίο <br />κι έτσι περούσαν οι μέρες σαν νερό αναμεμιγμένο <br />με της μοναξιάς σου το δηλητήριο <br />τώρα όμως είναι καιρός για δράση <br />παίρνοντας από την απομόνωση το εξιτήριο <br /> <br />Μου το ’χες πει όμως έμεινα πάλι εκεί <br />αναζητώντας ένα αστέρι που να πέφτει για να βγει η ευχή <br />καμένη γη θυμίζει τώρα η ψυχή <br />και το μυαλό μου μπερδεμένο να καταλάβει αδυνατεί <br />το μάτι μου έχει φοβηθεί φόβοι κρυφοί <br />κάνουν την επανεμφάνιση θέση της η ζωή κλειστή <br />σε τσιμεντένια φυλακή εγώ να βάζω τις φωνές <br />να με κοιτάν όλοι βουβοί <br />η μόνη απάντηση σιωπή <br />το τέλος φαίνεται πως έρχεται γιατί όλοι ψάχνουν την αρχή <br />το σώμα μου έχει κουραστεί <br />τι με κοιτάνε όλοι αυτοί για μια στιγμή τι δεν μπορούν να καταλάβουν <br />αποστρέφομαι τελείως τους ανθρώπους που δεν αμφιβάλλουν <br />που τα νερά τους δεν τα ταράζουν <br />στάσιμοι και το μυαλό τους να σκεφτεί ποτέ δεν βάζουν <br />άσχημη κατάσταση όλοι απέναντι και με τρομάζουν <br />το στόμα τους ανοίγουνε μα δεν φωνάζουν <br />όλοι ζούνε το όνειρό τους <br />ή μήπως έτσι φαίνεται πίσω απ’ το τζάμι <br />τα μάτια κολλημένα στο ταβάνι <br />ουρανό αναζητώντας μάταια μες το σκοτάδι <br />το τέλος φτάνει
