Μέσα απ’ την κόλαση του 2011 εκπέμπω <br />ανασαίνω δηλητήριο που από σάρκα είναι καμένο <br />ασφαλισμένο όπλο στο κεφάλι μου στραμμένο <br />δεν καταλαβαίνω ακόμα τι είναι αυτό που με κρατάει και περιμένω <br />την σκανδάλη δεν τραβάω δεν το πιστεύω <br />κάνε κάτι τώρα πλέον δεν αντέχω σε ικετεύω <br />πια δεν προλαβαίνω για τ’ αφεντικά σας όλη μέρα να δουλεύω <br />μα δεν είδα τόσα χρόνια ένα πούστη αγανακτισμένο <br />τίποτα μην θεωρείς πως είναι δεδομένο <br />όσο ζω μαθαίνω κάτι κι από σένα παίρνω <br />να μην έχεις τον ορίζοντας σου περιορισμένο <br />καταφέρανε να έχουνε τον κόσμο καταχωρημένο <br />σ’ ένα σύστημα και πάντα φοβισμένο <br />μοιάζει ανώφελο και τίποτα πια δεν προσμένω <br />κάθε όνειρό τώρα μοιάζει καταδικασμένο <br />σ’ ένα θάνατο αργό κι εγώ μαζί του να πεθαίνω <br />χορτασμένο είναι το μάτι από νεκρά κι άψυχα σώματα <br />απελπισμένη η κραυγή που βγαίνει απ’ τα χαρακώματα <br />βλέπω χαρτόσπιτα κάτω από γέφυρες και κιγκλιδώματα κλειστά τα στόματα <br />στις γειτονιές μεγάλωσε ο καθωσπρεπισμός κι όταν πέφτει η μάσκα μένει ο προσωπικός εγωισμός <br />κάθε φιλάργυρος που γίνεται άπληστος <br />κάθε προδότης άπιστος καθένας που νομίζει ότι είναι αλάνθαστος <br />όμως ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις δεν μπορείς όσο κι αν θέλεις να τον σταματήσεις <br />είδα ανθρώπους που παρακαλάγανε απ΄ τη μιζέρια τους να βγουν και μέσ’ το ψέμα όλοι τρέξανε να κρυφτούν <br />αναρωτιέμαι ποιος είναι ο τυχερός κι ποιος άτυχος <br />η κόλαση μας δέχτηκε γιατί μας ξέχασε ο παράδεισος <br />είναι αγώνας άνισος χωρίς κανένα νικητή <br /> <br />Δαίμονες μέσα στο κεφάλι μου φωνές <br />χαρακτηριστικές σκηνές από την κόλαση χαζεύεις <br />έμεινες μόνος σου στο τέλος μ’ εμμονές <br />και κάθε μέρα που θα ζεις το θάνατο να μνημονεύεις
