?Kafshatë që s kapërdihet asht or vëlla mjerimi?<br /><br />Kjo shprehje e Migjenit i vjen ndërmend kujtdo që rruga e çon në shtëpinë e familjes Ferracaku në fshatin Zhelazhan të Lushnjës.<br /><br />Varfëria, skamja mjerimi dhe mungesa e shpresës prej 34 vitesh janë ulur këmbëkryq në sofrën e vobektë të kësaj familjeje. <br /><br />Kjo ndërtesë e cila ka vetëm mure të rrënuar dhe një gjysmë çati me tjegulla të thyera e plastmasë të grisur është banesa e çiftit Ferracaku dhe djalit tyre 7-vjeçar.<br /><br />Objekti nuk plotëson as kushtet minimale të jetesës, teksa c ka bie jashtë hyn edhe brenda.<br /><br />Disa objekte të ashtuquajtura orendi, pjesëtarët e familjes Ferracaku i kanë gjetur në kosha plehrash dhe i kanë sjellë në ?shtëpinë? e tyre.<br /><br />Këto pamje të fokusuara nga kamera jonë brenda këtij objekti nuk kanë nevojë për koment.<br /><br />Objekti shërbente dikur si magazinë dhe ky mbishkrim në mure i kohës regjimit, nuk është i plotë pasi suvaja ka rënë. <br /><br />Një krevat i vjetur, disa orendi të shkatërruara, disa dërrasa janë improvizuar si mobilie janë e vetmja pasuri e kësaj familjeje. <br /><br />Kryefamiljari gjatë verës është në Sarandë ku bën punë të ndryshme, ndërsa lëmosha e komshinjve është ushqimi i përditshëm për këtë familje, teksa përkrahja sociale që marrin ju hyn shumë pak në punë.<br /><br />E zonja e shtëpisë Vasilika përmes kameras tonë rrëfen se prej vitesh ata vetëm mbijetojnë,ndërsa ka një apel për këdo që mundet ta ndihmojë.<br /><br />Premtimet në kohë fushatë për ndërtimin e një dhomë ku të jetojë kjo familje deri tani kanë mbetur në letër. <br /><br />Në largohemi me shpresën se dikush do t'i ktheje sytë nga kjo familje, skamjen e së cilës do të kishte të vështirë ta përshkruante edhe Migjeni.
