Ποίηση: Γιώργος Σεφέρης <br />Όπου και να Ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.! <br /> <br />Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις <br />μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί <br />κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις <br />κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί. <br /> <br />Του κύκλου σου το ανέβασμα ζωντάνευε τη χτίση <br />από τ' αγκάθι σου έφευγε το δρόμου ο στοχασμός <br />η ορμή μας γλυκοχάραζε γυμνή να σ' αποχτήσει <br />ο κόσμος ήταν εύκολος. Ένας απλός παλμός. <br /> <br /> <br />Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει; <br />Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να 'ναι για μας πλωτός; <br />Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει <br />για την ψυχή που νάρκωσε κι ανάθρεψε ο λωτός; <br /> <br />Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα <br />που ανοίγει τα επουράνια κι είν' όλα βολετά <br />προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα <br />την ώρα που του δειλινού χάνουνται τ' ανοιχτά <br /> <br />τριαντάφυλλα... Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας, <br />μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός <br />ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας <br />τρίκυμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός.....
