Ben <br />senden önce ölmek isterim. <br />Gidenin arkasından gelen <br />gideni bulacak mı zannediyorsun? <br />Ben zannetmiyorum bunu. <br />İyisi mi, beni yaktırırsın, <br />odanda ocağın üstüne korsun <br /> içinde bir kavanozun. <br />Kavanoz camdan olsun, <br />şeffaf, beyaz camdan olsun <br /> ki içinde beni görebilesin... <br />Fedakârlığımı anlıyorsun : <br />vazgeçtim toprak olmaktan, <br />vazgeçtim çiçek olmaktan <br /> senin yanında kalabilmek için. <br />Ve toz oluyorum <br />yaşıyorum yanında senin. <br />Sonra, sen de ölünce <br />kavanozuma gelirsin. <br />Ve orda beraber yaşarız <br />külümün içinde külün, <br />ta ki bir savruk gelin <br />yahut vefasız bir torun <br />bizi ordan atana kadar... <br />Ama biz <br />o zamana kadar <br />o kadar <br />karışacağız <br />ki birbirimize, <br />atıldığımız çöplükte bile zerrelerimiz <br /> yan yana düşecek. <br />Toprağa beraber dalacağız. <br />Ve bir gün yabani bir çiçek <br />bu toprak parçasından nemlenip filizlenirse <br />sapında muhakkak <br />iki çiçek açacak : <br /> biri sen <br /> biri de ben. <br />Ben <br />daha ölümü düşünmüyorum. <br />Ben daha bir çocuk doğuracağım. <br />Hayat taşıyor içimden. <br />Kaynıyor kanım. <br />Yaşayacağım, ama çok, pek çok, <br />ama sen de beraber. <br />Ama ölüm de korkutmuyor beni. <br />Yalnız pek sevimsiz buluyorum <br /> bizim cenaze şeklini. <br />Ben ölünceye kadar da <br />bu düzelir herhalde. <br />Hapisten çıkmak ihtimalin var mı bu günlerde? <br />İçimden bir şey : <br /> belki diyor. <br /> <br /> <br /> 18 Şubat 1945 <br /> Piraye Nâzım Hikmet
