Geyikli'nin evine girdiklerinde Bey'lerini karşısında gören Abdurrahman, Doğan ve Turgut Alplar gözlerine inanamayıp bunu efsunlu bir olay zannederler. Ne zaman ki sarılırlar beylerine, dokunurlar, kanlı canlı olduğunu görürler o zaman anlarlar beylerinin yaşadığını. <br /> <br />Alparı ile sohbet eden Ertuğrul onların durum değerlendirmesine yorumlarını ilave eder. <br /> <br />Noyan'ın cehennminden nasıl çıktığını düşünen alpler hayretlerini gizleyemez. Beylerinin kahramanlığı ile övünürler. <br /> <br />Doğan: Valla iyi çıkmışsın o cehennemden beyim. <br /> <br />Ertuğrul: ee demedik mi "insanı ölümden eceli korur" diye, demek daha vademiz dolmamış. <br /> <br />Geyikli yiğit alpleri uğurlarken Ertuğrul'un yarası için ona geyik sütü verir, yarasına iyi geleceğini söyler. <br /> <br />Ertuğrul da iyi niyetlerini söyleyip helallik isteyerek Geyikli'nin evinden ayrılarak obalarının yolunu tutarlar. <br /> <br />Ertuğrul: Eyvallah Geyikli, hayatımı kurtardın, sana bir can borcum var. <br /> <br />Geyikli: Yapan da eden de, gören de gördüren de, olduran da öldüren de O. Biz kuluz yiğidim. <br /> <br />Ertuğrul: Hey maşallah. En yakın zamanda yine geleceğim.
