Τον Μέγα, τον Μόνο και τον Ένα. <br />Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης -- Muhammad Shamsaddin Megalommatis <br /> <br />(Παραλία Αλεξάνδρειας, 31-12-2011, 2:00-4:00 το πρωΐ) <br /> <br />http://megalommatis.wordpress.com/201... <br /> <br />Του Άστρου η ζωντάνια, <br />του άστρου η ορφάνια <br />είχαν κάτι μαγικό, <br />μα δεν ήταν Θεοφάνεια. <br /> <br />Κι ο μικρός αποσπερίτης, <br />ως του Σύμπαντος φεγγίτης, <br />είχε κάτι λογικό, <br />μα δεν είχε διαφάνεια. <br /> <br />Κι όταν χάθηκε στην άβυσσο, <br />σαν στην Κόλαση «παράδεισο», <br />είχε κάτι κλασσικό, <br />μα δεν είχε επιφάνεια. <br /> <br />Του βλέμματος οι ρήσεις <br />κι' όλες οι άλλες αποκλίσεις <br />είχαν κάτι τραγικό, <br />γιατί ήταν σε αφάνεια. <br /> <br />Του άστρου η ζοφερή λαμπράδα, <br />μαζί με μακρινά φεγγάρια, <br />πεντακόσια είκοσ' τρία, <br />σαν την όψιμή μας Τροία, <br />ανάψαν σα χρυσά φανάρια, <br />πούταν φως απ' την παλιά Ελλάδα. <br /> <br />Κι' όταν έφθασε ο Άρης, <br />του Θανάτου καβαλλάρης, <br />δεν ευρήκε, δεν επήρε, <br />τίποτα ο μακελλάρης. <br /> <br />Σλαύοι και Τούρκοι και Ρωμηοί κι' Ασσύριοι, <br />και κάθε αποφράδας χίλιοι-μύριοι, <br />εκλάμψεις μεσ' σε τραγικές συνθήκες <br />που φέραν λήθη και διττές διαθήκες. <br /> <br />Της Ωρηάς το Κάστρο και αν επάρθη, <br />Ο Νεκρός Αδερφός μας δεν εχάθη! <br />Του Άστρου κι αν δεν είναι πια φρουρός, <br />φαντάζει στη Ζωή μας επωδός. <br /> <br />Ότι μια μέρα θάρθει τρανή -- μεγάλη, <br />της Φύσης σαν Εκδίκηση κι' αυτή, <br />των Αφρόνων νέμεση και ζάλη, <br />σαν κι' οι φτωχοί θα λάμψουνε κι' αυτοί! <br /> <br />Και τι και αν το Άστρο δεν έπαψε να κλαίει <br />για χαμένα όνειρα, για δόξες και για κλέη, <br />ο δικός του Οδυρμός, η δική του η Αντάρα, <br />είχαν κάτι το θολό, μα δεν ήτανε κατάρα. <br /> <br />Τ' Άστρου μας το δάκρυ, Ευλογία και Διαμάντι, <br />στους γαλαξίες μας χαμένο πυροφάνι, <br />στέρεψε τις γητειές του φρικτού, του μαύρου μάντη, <br />κι' έδωσε στη Ζωή το πιο λαμπρό στεφάνι. <br /> <br />Φίλε μου περαστικέ, <br />της ζωής αυτής το όνειρο <br />κι' οι προφητείες Ωσηέ, <br />τα τρία γράμματα, τα Ι, Α, Ω, <br />σαν της λήθης το νεύμα το κενό, <br />τελείες σ' ένα quadrillé ... <br />Του Θανάτου μας τον όμηρο <br />φανερώνουν, Γνωστικέ! <br /> <br />Δεν ήτανε χρυσές οι παληές οι αλυσίδες, <br />μαύρων αρχιερέων ψευδέστατες ελπίδες, <br />που αποπλάνησαν το Άστρο μας το Ανιόν! <br />Μα του πολύμαχου πατρός τον Άσωτον Υιόν, <br />Να! τον έφερε εκ νέου εις το Φως <br />η Πίστη πως όλους βλέπει ο Θεός. <br /> <br />Το μι, το σίγμα και το βήτα, <br />της αυγής η αλφαβήτα. <br />Το νί, το πέντε και το έξι <br />όρισαν σύντομα να φέξει. <br /> <br />Σ' αφίνω γεια, κυκλικέ μου φίλε, <br />που χάθηκες στη λήθη και στο παρελθόν! <br />Κι αν η ζωή την χαρά αφείλε, <br />είδες μεσ' το Φως το μέλλον επελθόν. <br /> <br />Είν' οι δύο ένας; <br />Ή κι' οι δυό κανένας; <br />Στις δύο ψυχές ο ένας; <br />Ή ζει εσαεί κανένας; <br /> <br />Πλημμυρίδα! Και σώθηκε ο ένας; <br />Άμπωτις! Και χάθηκε ο Κανένας; <br /> <br />Φίλε μου, ταταί, πικρέ και τραγικέ και ένα, <br />δεν σε όρισαν όπως εμένα! <br />Κι είθε νάσαι τυχερός, <br />όσο θάσαι θαλερός! <br />Γιατ' είναι πόνος ζοφερός <br />μιας ζωής θρήνος φανερός. <br />Κι' αυτοί που «όρισαν» εμένα, <br />αρνήθηκαν τον Μέγα, τον Μόνο και τον Ένα.
