Διδάχτηκες ἀπὸ μικρὸς <br />τὴν ἔχθρα μὲ τοὺς Οὐρανοὺς <br />καὶ αὐτὰ μὲ τὰ ὁποῖα <br />ἔρχεται σὲ σκοτασμὸ ὁ Νοῦς. <br />Ἔλαβες ρηχὲς πληροφορίες <br />θεωρώντας ὅτι εἶχες Γνώση, <br />νόμιζες ὅτι προόδευες <br />μὲ τὸ νὰ σύρεσαι ἀπὸ πτώση σὲ πτώση. <br />Βασανίστηκες ἀπὸ νωρίς, <br />ἀναζητώντας χαρὲς θνησιγενεῖς, <br />χάθηκες μέσα στὶς ἀποπνικτικὲς <br />ἀναθυμιάσεις τῆς παρακμῆς. <br />Σπατάλησες χρόνο <br />με ἀνθρώπους μανιακοὺς γιὰ τὴν ἔνταση, <br />ἐπὶ μακρὸν ὀλίσθησες μαζί τους <br />ἀπὸ ψευδαίσθηση σὲ ψευδαίσθηση. <br />Λόγισες ἀρετὴ <br />κάθε ἐπαίσχυντο συμβιβασμό, <br />κάθε ἀπίστευτη μικροψυχία, <br />κάθε ἀνεκδιήγητη εὐτέλεια, <br />κάθε σοβαροφανῆ ἀγυρτεία, <br />σὲ μία ἀτμόσφαιρα <br />δηλητηριασμένη ἀπὸ τὴν κακία, <br />μὲ τύπους μαινόμενους γιὰ τὰ ἀργύρια, <br />σὲ καταναλωτικὴ βακχεία. <br />Βίωσες τὴν ἐκτεταμένη μωρία, <br />σὲ μία ἀκοινώνητη κοινωνία, <br />ὅπου τὰ μέλη της δὲν εἴχανε πρόσωπα, <br />ἀλλὰ εἴχανε προσωπεῖα, <br />μὰ ξάφνου μ’ ὅλα αὐτὰ ἦρθες σὲ ρήξη, <br />ὅταν ἦρθ’ ἡ ἄνωθεν κλήση <br />κι αἰσθάνθηκες ὅτι, <br />μέσα ἀπὸ ἕναν ἐφιάλτη εἶχες ξυπνήσει! <br /> <br />Ἀπὸ τὸν θάνατο πρὸς τὴ ζωὴ <br />καὶ ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό... <br />Ἀπὸ τὸν θάνατο πρὸς τὴ ζωὴ... <br />Μακάριοι ὅσοι πορεύονται <br />τὴν Αἰωνία Ὁδό! <br /> <br />Ἀκολούθησες ὁδοδεῖκτες <br />ποὺ δείχνανε δυτικὰ τῆς Ἐδέμ, <br />σύρθηκες ὣς τὸ μηδέν, <br />προσκύνησες κάθε νεοεποχίκο τοτέμ, <br />γιατί ἔτσι ἐπίτασσε ἡ νέα θεότητα, <br />ἡ πολιτικὴ ὀρθότητα <br />υἱοθέτησες πρότυπα, <br />ποὺ ἐξέπεμπαν κάθε ἀρνητικὴ ἐπιρροή, <br />πρωί--βράδυ, βράδυ--πρωί, <br />προπαγάνδιζαν μία κοσμικὴ ζωή, <br />ποὺ δὲν τὴ σημάδευε οὔτε ἕνας λόγος, <br />οὔτε μία πράξη σοβαρή. <br />Ὅπως στὶς σάρκες τοῦ Ἡρακλῆ, <br />ὁ χιτώνας τοῦ Νέσσου εἶχε κολλήσει, <br />ἔτσι κόλλησαν πάνω σου ἀνοίκειες ἕξεις <br />κι ἔγιναν δεύτερή σου φύση. <br />Μιλοῦσες γιὰ ἐλευθερία, <br />τὴ στιγμὴ ποὺ ἤσουν δοῦλος ὅλων τῶν παθῶν <br />κι ἀντὶ γιὰ ἐμπειρία πνεύματος, <br />εἶχες παραισθήσεις ναρκωτικῶν. <br />Γνώρισες ἀγάπες, <br />ποὺ δὲν εἶχαν βαθύτερες ὑπαρξιακὲς ἀφορμὲς <br />καὶ πρόσωπα διπρόσωπα, <br />ποὺ ὁμοίαζαν μὲ τοῦ Ἰανοῦ τὶς προτομές. <br />Ὑπερκορέστηκες ἀπὸ βλέμματα κενὰ <br />καὶ ἐπηρμένες ὀφρύες, <br />ἀτέλειωτες κούφιες κουβέντες, <br />ἐλαφρὲς φιλολογίες, <br />λυκοφιλίες, <br />κυνέρωτες, <br />ἄφρονες γέλωτες <br />καὶ ἕνα σωρὸ χαμόγελα τῆς ἐτικέτας, <br />ἀνθρώπους μὲ κινήσεις μηχανικές, <br />ὅπως αὐτὲς τῆς μαριονέτας. <br />Ζοῦσαν ἐνστικτωδῶς, <br />σκορπίζανε ὅπως τὰ ξερὰ φύλλα στὸν ἄνεμο, <br />ψυχὲς ποὺ εἴχανε παραδοθεῖ <br />πρὶν ἀπὸ τὴν ὥρα τους στὸν θάνατο, <br />μὰ ξάφνου μ’ ὅλα αὐτὰ ἦρθες σὲ ρήξη, <br />ὅταν ἦρθ’ ἡ ἄνωθεν κλήση <br />κι αἰσθάνθηκες ὅτι, <br />μέσα ἀπὸ ἕναν ἐφιάλτη εἶχες ξυπνήσει! <br /> <br /> <br />Ἀρτέμης ~ Mashup Sessions II: Νίκος Παπακώστας (2014) <br />Σύνθεση : Νίκος Παπακώστας <br />Στίχοι : Ἀρτέμης Φανουργιάκης <br />Ἑρμηνεία : Ἀρτέμης Φανουργιάκης, Γεωργία Καλαφάτη (Sugahspank) <br /> <br /> <br />Πηγή: ArtemiosNeorhapsody <br />https://www.youtube.com/channel/UC2LajDkOLlVLHxmAHbq8Grg
