Θάνος Ανεστόπουλος – Αμάλθεια <br /> <br />Δε με πειράζουν οι ανοιχτές πληγές <br />δε με πειράζει το πένθος στην ψυχή μου <br />δε με πειράζουν οι άσβηστες φωτιές <br />όταν σωπαίνω κι όταν σβήνει η φωνή μου. <br />Δεν με πειράζουν τα μύρια ουρλιαχτά <br />και τα πνιχτά δειλά αναφιλητά μου <br />δε με πειράζουν τα μαύρα κάτεργα <br />δε με πειράζει η άγρια μπόρα στην καρδιά μου <br />Δεν με πειράζουν οι άταφοι νεκροί <br />τον σκοτωμένων οι ψυχές που δεν κοιμούνται <br />δεν με πειράζει αν δρόμο έχω πια μακρύ <br />σε μια χώρα που όλοι θέλουν να φοβούνται <br />Δε με πειράζει που’ χω χέρια παιδικά <br />και λυπημένα μάτια σαν σκυλιού δαρμένου <br />δε με πειράζει τόση απόψε απελπισιά <br />δε με πειράζει το τραγούδι ενός πνιγμένου <br />Δε με πειράζουν τα ρίγη των θανάτων <br />και τα κατάρτια όταν σπάζουνε στα δυο <br />δε με πειράζει η δικαιοσύνη των κυμάτων <br />σε μια χώρα που’ χει γίνει ρημαδιό <br />Δε με πειράζουν οι γλυκές οι μελωδίες <br />κι ούτε οι δρόμοι που κοιμούνται οι μεθυσμένοι <br />δε με πειράζουν οι άγνωστες πορείες <br />σε μια χώρα που’ ναι οι ελπίδα πεθαμένη <br /> <br />Αυτό που με πειράζει, με θυμώνει <br />είναι που κλέβουν αναιδώς τα όνειρά μας <br />είναι που δε βαστούν φωτιά τα ποιήματά μας <br />είναι το πάθος που στερούν απ’ τα παιδιά μας <br />και μια σιωπή που μένει και δεν πρέπει να είναι πια δικιά μας
