Samotny wędrowcze <br />minęło sporo lat <br />gdyś w drogę wyruszył <br />nieznanym mi szlakiem, <br />a ja ciągle czekam <br />w tej wieczornej porze <br />na kroki znajome <br />- na dworze. <br />A ja ciągle czekam, <br />nasłuchuję w ciszy, <br />może zgrzytnie zamek <br />u wejściowych drzwi <br />i poczuję ciepły <br />dotyk rąk na włosach <br />usłyszę szept czuły <br />- jestem - daruj łzy. <br />Jak trudno zapomnieć, <br />jeszcze trudniej żyć, <br />krzyk niemy zastyga <br />na zdrętwiałych ustach, <br />czas ran nie zagoił <br />popiołu garść w dłoni, <br />wieczorna samotność <br />i pustka. <br />z netu
