Nga Valeria Dedaj<br /><br />Ekspozita me piktura ?Prania e mungesës? dhe një instalacion i Fatlum Doçit janë ekspozuar në qendrën Tulla. Kuratori i ekspozitës, Edison Çeraj, shpjegon se si nëpërmjet veprave të artistit të ri, provon ndjesinë e diçkaje që i mungon. Njësoj si një shkëputje nga graviteti, nga ?rregullat e lojës? për të provuar kështu praninë e pranive; mungesën. Për kuratorin mungesa është prania më e pushtetshme, sepse ajo eklipson çdo lloj pranie të rrokshme nga shqisat, çdo gjë që na rrethon.<br /><br />Kur themi pesha e mungesën apo prania e mungesës, bëhet fjalë për një mungesë që njerëzimi në shekuj, në periudha të ndryshme i ka vënë emra të ndryshëm, si përrallore, mistike etj.,por nuk ka rëndësi ajo që na mungon në një përditshmëri, deri në detaj. Kur jemi në gjumë apo vetëm këtë e vëmë re. Pavarësisht se është e vështirë që ta hetosh këtë në një realitet kaq dinamik. Mungesa në këtë rast lidhet me një qetësi apo me një paqe, që ne po e humbasim dita-ditës, në luftën tonë të pakuptimtë, që në vend ta zotërojmë, po na zotëron ai ne.<br /><br />Edison Çeraj, kurator<br />Kuratori instalacionin e quan vazhdim të pikturës me mjete të tjera.<br /><br />Ana tjetër e medaljes, qytetërimi e ka reduktuar njeriun në funksion, arti kërkon që të gjej qëllimin. Çdo kund ne përmbushim një funksion. Kemi harruar përmasat e njeriut dhe kemi shkuar tek qytetari, edhe më keq, tek konsumatori. Kjo është mungesa, mungesa e njerëzores. Kemi një qenie njëdimensionale, që përmbush vetëm nevojat materiale. I gjithë ankthi i 24 orëshit është shqetësim për këto nevoja që ne kemi. Piktura e Fatlumit na thotë: Ndalo, merr pak frymë edhe vazhdo. Çështja nuk është tek shkenca, qytetërimi dhe materializimi, por tek ç?mitizimi i saj. Kultura nuk ka progres, nuk ka zhvillim, ka rikthim. Një vepër arti nuk ka rëndësi se kur është bërë, është si pema në natyrë.<br /><br />Edison Çeraj, kurator<br />Ai mendon se kur këto mungesa janë në kulturë, pasojat në shoqëri janë të rënda
