دهگان: <br /> <br />قسمت 3 - بخش 10 <br /> <br /> ده معمای اسرارآمیز <br /> <br />زیست فرازمینی: پیدایش حیات تا کوچ به مریخ <br /> <br />پیدایش حیات در کره زمین در حدود دو میلیارد و چهارصد میلیون سال پیش آغاز شد ، اقیانوس ها بستر زیستگاه نخستین جانداران بودند و کم کم روند تکامل سبب شد تا زندگی در سراسر زمین پراکنده گردد. <br />اتمسفر زمین در آغاز لایه ی اوزون نداشته به شدت قلیایی بوده است ، از این رو در چنین اتمسفری واکنش های الکتریکی آسان تر صورت می پذیرد و مولکول های که ساختار زیست را به وجود آوردند در این زمان تشکیل شده اند. مدل حباب فرضیه‌ای پیشنهاد شده توسط لوئیس لرمان برای توضیح پیدایش حیات است ، بر پایه ی این فرضیه، گازهای متان و آمونیاک از دهانه آتشفشان‌های زیر اقیانوس ها خارج شده و در حباب‌های زیر آب محبوس می شدند و از گزند پرتو های فرابنفش خورشید محفوظ می ماندند ، در درون این حباب ها مولکول های نخستین زیست یعنی فسفو لیپید ها پدید آمدند. <br />فسفو لیپید ها در صورتی که به اندازه کافی بلند باشند توان تشکیل خود بخودی لیپید دو لایه ی را دارند که یکی از ساختارهای بنیادین غشای سلولی است. <br />هماند سازی یکی از جنبه های مهم حیات می باشد که توسط آمینو اسید ها صورت می پذیرد و احتمالا پلی مریزه شدن نوکلئوتیدها سبب پدید آمدن ریبوزیم‌ها ی هماند ساز شده است. <br />بدین سان مواد آلی از مواد غیر آلی ساده مانند هیدروژن ، متان و آب پدید آمده‌اند و نخستین جانداران ، راه پر پیچ و خم داستان زندگی را آغاز نمودند. <br />نور ، آب و اکسیژن مهمترین عناصر سازنده زیست زمینی هستند ، در هر ثانیه ۲/۴ میلیون تن از جرم خورشید به انرژی تبدیل میشود، با توجه به جرم خورشید که حدود ۳۳۳ هزار برابر جرم زمین است ، این ستاره تا پنج میلیارد سال آینده به تولید انرژی ادامه خواهد داد. <br />اگر لایه اوزون به دور زمین تشکیل نمی شد ، پرتوهای فرابنفش خورشید مانع به وجود آمدن زیست بر روی این کره می شدند ، این لایه پرتوهای پرانرژی فرابنفش را جذب کرده و آن‌ها را به شکل پرتوهای فروسرخ ، به سطح زمین می‌فرستد و بدین سان ، انرژی ویران کننده خورشید به انرژی زندگی بخش تبدیل میشود. <br />در کیهان میلیارها کهکشان وجود دارد که در دل هر کدام از این کهکشان ها ، میلیارد ها ستاره چون خورشید می درخشند و هر ستاره ممکن است دارای منظومه ی از چندین سیاره باشد ، پس امکان فراهم شدن زیستگاهی چون زمین در پهنه ی بیکران کیهان شدنی است ، هر چند تا کنون هیچ سیاره ی چون زمین نیافتیم. <br />فاصله ها در کیهان مفهوم دیگری پیدا میکنند ، نزدیک ترین ستاره پس از خورشید به ما پروکسیما نام دارد که بیش از چهار سال نوری با ما فاصله دارد و اگر با پیش ران های امروزی بخواهیم راهی آن شویم بیش از چهل هزار سال به طول خواهد انجامید ، دورترین ستاره رصد شده توسط تلسکوپ هابل بیش از سیزده میلیارد و دویست و نود میلیون سال نوری با زمین فاصله دارد. <br />تابش خورشید جاودانه نیست ، در هر لحظه از هم جوشی دو اتم هیدروژن ، یک اتم هلیم پدید می آید و مقدار کمی از جرم آن به انرژی تبدیل میشود ، در ۵ میلیارد سال آینده، خورشید تمام سوخت هیدروژن موجود در هسته خود را مصرف می‌کند و شروع به منبسط شدن می‌کند ، در بزرگترین حالت، سطح آن به حدود مدار فعلی زمین خواهد رسید ، اصلاحا این دوره از عمر یک ستاره را غول سرخ می نامند. <br />تا یک میلیارد سال دیگر سطح زمین آنقدر گرم خواهد شد که دیگر به سختی بتوان آب را در حالت مایع در زمین پیدا کرد و این به مفهوم ، پایان زندگی است. <br />شاید بهتر باشد بجای یافتن سیاره ای چون زمین در پهنه ی بیکران کیهان ، در پی ساختن
