Ότι με πόνεσε πολύ, εγώ το ευχαριστώ<br />ψέμα και πίκρα στη ζωή, μου μάθαν πως να ζω<br />τώρα πολλά πιά δε ζητώ, για μένανε αξίζει<br />ότι με κάνει και γελώ και δε με απελπίζει<br /><br />***<br /><br />Ότι με πλήγωσε πολύ, εγώ το συγχωρώ<br />αν δεν πονούσα στη ζωή, μυαλό θά ΄χα τυφλό<br />κι ίσως δεν έβλεπα ποτέ, το τι πρέπει να ζήσω<br />κι ίσως δε μάθαινα ποτέ, τι πρέπει ν΄ αγαπήσω<br /><br />***<br /><br />Σαν νά ΄ναι τελευταία κάθε μέρα μου θα ζω<br />στ΄ ασήμαντα, στα ψεύτικα δε θα ξαναπνιγώ<br />τα πρέπει και τα θέλω μου εγώ θα τα ορίζω<br />θα ζήσω όπως θέλω γω, λεπτό δε χαραμίζω...
