Ana Yüreği <br />Bir Huzurevi Hikâyesi <br />Yaşanmış gerçek öykü <br /><br />Sabahın erken saatlerinde, huzurevinin bahçesinde bir sessizlik vardı. Rüzgâr, yaşanmışlıkların arasından geçerken, duvarlara sinmiş hatıraları fısıldıyordu sanki. <br />Her köşede bir bekleyiş, her gözde bir özlem vardı… <br /> O gün, biz de oradaydık. Bir etkinlik bahanesiyle toplandık. <br />Şarkılar söylendi, şiirler okundu, kahkahalarla gözyaşları birbirine karıştı. <br />Derken, zarif bir yaşlı hanım dikkatimi çekti. <br />Saçları özenle taranmış, gözlerinde uzak bir deniz gibi derinlik vardı. <br />Yanına gittim, gülümsedim: <br />“Nasılsınız? Neden buradasınız? Çocuklarınız var mı?” diye sordum. <br /><br />Gözleri parladı, sesi titreyerek fısıldadı: <br />“Çocuklarımı burada daha uzun görebileceğim…” <br /><br />O an sanki zaman durdu. <br />Bu cümlede bir annenin özlemi, beklentisi ve umudu vardı. <br /><br />İki oğlu varmış. İstanbul’da yaşıyorlarmış. <br />Her ikisi de önemli görevlerdeymiş, çok meşgullermiş. <br />Anne yaşlanmış, unutkanlık başlamış. <br />Evde bakmak zorlaşınca, onu huzurevine yerleştirmişler <br />“İzmir’de olursa daha sık geliriz,” demişler. <br /><br />Ama zaman, zenginlerin bile satın alamadığı bir şeymiş. <br />Bu sözler yüreğime işledi. <br />Gözlerim doldu. <br />O cümlede saklıydı bir annenin özlemi, beklentisi ve umudu… <br />Ana yüreği… <br />İçine derin bir acı veren, ne olduğunu bile bilmeden özlemeyi özlemek gibi. <br /><br />Ve o anne, hâlâ bekliyormuş. <br />Her gün biraz daha sessiz, biraz daha içe dönük… <br /><br />Çünkü… <br />Bir annenin kalbi, zamanın bile durup dinlediği yerdir. <br /><br />Güzel zamanlarda <br />Güzel hikayelerde buluşmak umuduyla hoşça kalın <br /><br />Yazan <br />Seslendiren <br />Video <br />Aynur AVCI <br />Aynuravcı@Videoları <br /><br />
