Yokluk yıllarında atalarımız;kendi buluÅŸlarıyla açlığa ayak diremeye çalışmış,hammadesi karataÅŸ ve çamurdan kara fırınlarda yiyecek yaparak yaÅŸamlarını idame ettirmiÅŸlerdi.Hem ekmek piÅŸirmiÅŸ hemde mısır,fasulye ve baklıyat kurutmak için o yılların en önemli buluÅŸu olan kara fırınlardan faydalanmışlardı.YaÄŸmur bereketiyle mısırın ve özellikle fasulyenin oldukça fazla olması insanları taÅŸ fırınlarda sıraya girmelerine neden olurdu. Fırında sıraya girmek demek kapısında beklemek anlamına gelmiyor. Sıraya girecek olanlar daha öncesinden odunları getirerek fırının önüne bırakarak sırayı almış oluyor. TaÅŸ fırınlar, geliÅŸen teknolojik imkanlar neticesinde yerini derin donduruculara bırakmasıyla tarihi önemi olan bu eserler teker teker yıkılarak tarihin sayfalarına karışmaya baÅŸladı.Daha düne kadar nerdeyse her köyde en az 5-6 tane bulunan taÅŸ fırınlarından ÅŸimdi sadece biri ikisi ayakta kalabilmiÅŸ durumda. YavaÅŸ yavaÅŸ unutulmaya yüz tutmuÅŸ durumda...Bahardı, yazdı derken artık sonbahar mevsimindeyseniz.Nasreddin Hoca'nın ifadesiyle gün döndümü kış gelmiÅŸ demektir.EÄŸer bu taÅŸ fırınların bacasından acı acı dumanlar çıkıp gökyüzüne doÄŸru yolculuÄŸa baÅŸlamışsa kış mevsimi kaçınılmaz olmuÅŸtur.Yerden yüksekliÄŸi 2 metreyi bulan ve tamamen ortadan kesitli yarım kubbeyi anımsatan bu fırınlar, ısıya dayanıklı kesme taÅŸlardan inÅŸa edilmiÅŸ olup ön tarafında küçük bir kapak/ağız ve arka kısmında da 25-30 cm çapında delik yani duman bacasından ibarettir.Ä°ç hacmi 2 metreküp civarında olan bu fırınların en çok kullanıldığı mevsim ise sonbahardır.Ä°çerisinde her tür ve kalitede yaklaşık 100-120 kg odunun yakılması ile tavlanan bu fırınlarda taÅŸlar kızarmaya baÅŸladığı zaman baca kapatılır ve tabandaki kor ve küller iyice temizlenir.
