Biz üç kişiydik:<br />Bedirhan, Nazlıcan ve ben.<br />Üç ağız.. üç deli yürek.. üç yeminli fişek!<br />Adımız belâ diye yazılmıştı dağlara, taşlara<br />Boynumuzda ağır vebal,<br />Koynumuzda çapraz tüfek!<br /><br />El tetikte, kulak kirişte,<br />Ve sırtımız toprağa emanet...<br />Baldıran acısıyla ovarak üşüyen ellerimizi<br />Yıldız yorgan altında birbirimize sarılırdık..<br />Deniz çok uzaktaydı<br />Ve dokunuyordu yalnızlık...<br /><br />Gece, ırmak boylarında uzak çakal sesleri,<br />Yüzümüze, ekmeğimize,<br />Türkümüze çarpar geçerdi.<br />Göğsüne kekik sürerdi Nazlıcan,<br />Tüterdi buram-buram.<br />Gizlice ona bakardık, yüreğimiz göçerdi...<br /><br />Belki bir çoban kavalında yitirdik Nazlıcan'ı<br />Ateş böcekleriyle bir oldu,<br />Kırpışarak tükendi...<br />Bir narin kelebek ölüsü bırakıp tam ortamıza<br />Kurşun gibi, mayın gibi,<br />Tutuşarak tükendi...<br /><br />Oy, Nazlıcan... vahşi bayırların maralı...<br />Oy, Nazlıcan... saçları fırtınayla taralı...<br />Sen de böyle gider miydin yıldızlar ülkesine?<br />Oy, Nazlıcan oy... can evinden yaralı...
