düş kuramıyordu analar; ölümün dehşetinden... <br />yıkanmaktan eskimişti anaların gözleri... <br />birbirlerini acılarından tanıyorlardı... <br />anaydılar... <br />çocuklarının ilk evleri onlardı... <br /><br />“ah yavrum ah! <br />önce sen taşındın benden <br />sonra da ben kendimden <br />ben, bende değilim <br />ben, sendeyim kızım...” <br /><br />anaların bir damla gözyaşında <br />bir şehir bütün kirlerini yıkardı... <br />ve en çok analar dövülürdü <br />“boran fırtınası”nda; çocukları dövünürken... <br /><br />“kızım, yavrum <br />göğsüm yanıyor... <br />gözlerin tanımaz beni...” <br /><br />söz: savaş ezgi <br />müzik: grup yorum
