Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında; <br />Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum. <br />Yolumun karanlığa saplanan noktasında, <br />Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum. <br /><br />Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık; <br />Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar. <br />İn cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık; <br />Biri benim, biri de serseri kaldırımlar. <br /><br />İçimde damla damla bir korku birikiyor; <br />Sanıyorum, her sokak başını kesmiş devler... <br />Üstüme camlarını, hep simsiyah, dikiyor; <br />Gözüne mil çekilmiş bir âmâ gibi evler. <br /><br />Kaldırımlar, çilekeş yalnızların annesi; <br />Kaldırımlar, içimde yaşamış bir insandır. <br />Kaldırımlar, duyulur, ses kesilince sesi; <br />Kaldırımlar, içimde kıvrılan bir lisandır. <br /><br />Bana düşmez can vermek, yumuşak bir kucakta; <br />Ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum! <br />Aman, sabah olmasın, bu karanlık sokakta; <br />Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum!
