www.facebook.com/TefsirDersiDinle <br /><br />| Makale: Dr. Senai Demirci <br />Seslendiren: Yusuf ALTUNOK <br /><br />“Ben bittim, mahvoldum. Bir günaha bulaştım. <br />Hiç ummazdım kendimden. <br />Oysa beni herkes güzel bir insan sanıyor. <br />Ah, ben nasıl ettim! <br />Rabbimin yüzüne nasıl bakacağım bundan böyle. Yüzüm yok namaz kılmaya, oruç tutmaya… <br />Beni Allah affeder mi ki…” <br /><br />Hiçbirimize yabancı değil ki bu cümleler. İçimizin yangını. Pişmanlık nehrimizin yatağı. Sanırız ki hep günahsız kalacağız. Umarız ki hiç hatasız tamam eyleyeceğiz ömrü. Böyle olursa Rabbimize karşı bir iddiamız olacaktır: “Bak, ben günahsızım işte…” “Hiç hata etmedim ki…” Bu iddianın içinde Allah’a muhtaç olmama arayışı saklıdır. O’nun affına, merhametine ihtiyaç duymama tavrı. <br /><br />Çok sık düştüğümüz hatadır: Sınanmadığımız günahlar konusunda kendimize güveniriz. “Ben kim, öyle işler kim!” “Ben o günahı işleyecek adam mıyım, hıh!”lar eksik olmaz içimizden. O kadar çok eminizdir ki düşmeyeceğimizden; düşenleri kınarız.
