Από την εμφάνιση του Κώστα Χατζή στην Μουσική σκηνή Passport τον Φεβρουάριο του 2012<br /><br />Και λεγόμαστε άνθρωποι<br /><br />Στίχοι: Λιάνα Βιτσώρη<br />Μουσική: Κώστας Χατζής<br />Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Χατζής<br /><br />Αν έπαιρνα τα βάσανα του κόσμου τα μεγάλα<br />χίλιες μπαλάντες θα 'γραφα πικρές<br />και τα τραγούδια θα 'σβηνα που χω γραμμένα τ' άλλα<br />που 'ναι γεμάτα από έρωτες ελπίδες και χαρές<br /><br />Είπα λοιπόν το γράψιμο για πάντα πως θα πάψω<br />ένα τραγούδι αλλιώτικο αν δε γράψω<br />κι έτσι ξεκίνησα κάποιο πρωί<br />τους πόνους και τα βάσανα να βρω μες τη ζωή<br /><br />Και περπατούσα και περπατούσα<br />κι έφτασα κάπου σε ένα σημείο<br />κι είδα γραμμένο τι να πεις<br />Βρεφοκομείο η ελπίς<br /><br />Εκεί οι ανώνυμοι γονείς πηγαίνουν τα μωρά<br />κι όταν θα βγούνε στη ζωή κάποια φορά<br />παιδιά με δίχως όνειρα γεμάτα με ρυτίδες<br />και μάτια θλιβερά<br /><br />Και λεγόμαστε άνθρωποι με μυαλό και με αισθήματα<br />τι ειν' τα νόθα παιδιά μας μπρος τα τόσα προβλήματα<br />και λεγόμαστε άνθρωποι με μυαλό και καρδιά<br />και πετάμε στους δρόμους τα μικρά τα παιδιά<br /><br />Εμείς στραβή τη φτιάξαμε αυτή την κοινωνία<br />εμείς με την καρδιά μας και το νου<br />γεμάτη απ' το σκοτάδι μας γεμάτη απ' αγωνία<br />του κάκου ψάχνει να βρει την πόρτα του ουρανού<br />κι αφού είμαι άνθρωπος κι εγώ τον κόσμο πως να αλλάξω<br />αφού κι εγώ γκρεμίζω τι θα φτιάξουμε<br />κι όμως<br /><br />Ξεκίνησα και πάλι ένα πρωί<br />τους πόνους και τα βάσανα να βρω μες τη ζωή<br />και περπατούσα και περπατούσα<br />κι έφτασα κάπου σε ένα σημείο<br />κι είδα γραμμένο τι να πεις<br />Γηροκομείο η ελπίς<br /><br />Εκεί τα στοργικά παιδιά πετάνε τους γονείς<br />το μόνο έγκλημά τους ότι ζήσαν πολλά χρόνια<br />και τους ξεχνούν παιδιά κι εγγόνια<br />γέροι με δίχως όνειρα γεμάτοι με ρυτίδες<br />και μάτια θλιβερά
