Σου γράφω πάλι από ανάγκη<br />η ώρα πέντε το πρωί<br />το μόνο πράγμα που 'χει μείνει<br />όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ<br />Τι να τις κάνω τις τιμές τους<br />τα λόγια τα θεατρικά<br />μες στην οθόνη του μυαλού μου<br />χάρτινα είδωλα νεκρά<br /><br />Να μ' αγαπάς<br />Όσο μπορείς να μ' αγαπάς<br />Να μ' αγαπάς<br />Όσο μπορείς να μ' αγαπάς<br /><br />Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη<br />βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό<br />Κι ίσως η ασκήμια του να μείνει<br />μόλις πλυθώ και ξυριστώ<br />Βρωμάει η ανάσα απ' τα τσιγάρα<br />Βαραίνει ο νους σου απ' τα πολλά<br />στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα<br />σε φέρνει ακόμα πιο κοντά<br /><br />Να μ' αγαπάς<br />Όσο μπορείς να μ' αγαπάς<br />Να μ' αγαπάς<br />Όσο μπορείς να μ' αγαπάς<br /><br />Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα<br />η ανάγκη μου δεν σταματά<br />σαν το πουλί πάνω στο σύρμα<br />σαν τον αλήτη που γυρνά<br />Θέλω να 'ρθεις και να μ' ανάψεις<br />το παραμύθι να μου πεις<br />σα μάνα γη να μ' αγκαλιάσεις<br />σαν άσπρο φως να ξαναπεί
